نقد و بررسی

آموزش تصویری عود و بربط

آموزش موسیقی – آموزش تصویری عود و بربط – عود و بربط نام دو ساز زهی است که در گذشته تفاوت‌هایی اندک مانند اندازه‌ی کاسه یا طول دسته داشته‌اند، اما امروزه این سازها به نحوی ساخته می‌شوند که کمترین تفاوت را با هم داشته باشند و به همین دلیل به عنوان یک ساز واحد شناخته می‌شوند. اگر شما هم از علاقه‌مندان به این ساز هستید اما وقت یا هزینه‌ی کافی برای شرکت در کلاس‌های خصوصی یا آموزشگاه‌های موسیقی را ندارید، محصول پیش رو می‌تواند انتخاب بسیار مناسبی باشد. با همراهی با آموزش‌های «مهران اعظمی کیا» در «آموزش تصویری عود و بربط» می‌توانید این ساز زیبا را به راحتی در منزل یا هرجای دیگر که امکان پخش دی‌وی‌دی از طریق رایانه یا دستگاه پخش را داشته باشید، بیاموزید.-آموزش موسیقی

ابتدا بخشی از این فیلم آموزشی را با کیفیت پایین مشاهده نمایید:

توجه نمایید که کیفیت پک ارسالی ما نسبت به این فیلم بسیار بالاتر میباشد

آموزش موسیقی

عناوین ساز عود و بربط :
تئوری موسیقی : خطوط حامل ” نت ها ” میزان
تئوری موسیقی : خط اتحاد ” خط اتصال “
علائم عرضی
– کتاب اول : درس ۱ – ۲
– کتاب اول : درس ۳ – ۴
– کتاب اول : درس ۵ – ۷
– کتاب اول : درس ۸ – ۹
– کتاب اول : درس ۱۰ – ۱۲
– کتاب اول : درس ۱۳ – ۱۴
– کتاب اول : درس ۱۵ – ۱۷
– کتاب اول : درس ۱۸ – ۲۰
– کتاب اول : درس ۲۱ – ۲۳

آموزش تصویری عود و بربط-عود و بربط-آموزش موسیقی

اجرای شماره ۱
کتاب اول : درس ۲۴ – ۲۶
کتاب اول : درس ۲۷ – ۳۱
کتاب اول : درس ۳۲ – ۳۳
کتاب دوم : درس درنه جان
کتاب دوم : درس کوهستان
کتاب دوم : درس سوز رخ
کتاب دوم : درس سه گدار و …
اجرای شماره ۲
کتاب دوم : درس های صابوناتی و واسونک
کتاب دوم : درس های بویر احمدی ” گل مریم ” گل گندم
کتاب دوم : درس های گل پامچال ” شور ” دایی جونم
کتاب دوم : درس های گل نیشان ” کولان ” حیران
ردیف نوازی : دستگاه ماهور
ردیف نوازی : ضربی های دستگاه ماهور
ردیف نوازی : دستگاه شور
قطعات تکمیلی ۱
قطعات تکمیلی ۲
آشنایی با استاد
شماره مجوز: ۱۵۵/ ۱۲۴۵۷۴

آموزش تصویری عود و بربط-آموزش موسیقی
بَربَط یا عود یا رود سازی زهی است که در خاورمیانه و کشورهای عربی رایج است و از قدیمیترین سازهای شرقی به شمار میرود. درباره تاریخ پیدایش و خاستگاه این ساز، نظرات متفاوتی وجود دارد. عدهای با استناد به تصاویر حجاری شده، ریشه آن را در هند و برخی دیگر بلخ را خاستگاه آن میدانند. البته گسترش این ساز در میانه عصر اشکانی و سراسر عصر ساسانی در ایران، باعث شده بسیاری آن را سازی ایرانی بدانند.

پیشینه-عود و بربط

خاستگاه بربت با استناد به اکتشافات باستان‌شناسی به پنج هزار سال پیش، تمدن سومر و شهر اور بر می گردد. در نگاره‌های مصری به جای مانده از دوهزار سال پیش که نوازندگان را به تصویر کشیده‌اند این ساز دیده می‌شود. پس از آن بربط به دیگر نقاط خاورمیانه از جمله ایران و عربستان دوره پیش از اسلام هم راه پیدا می‌کند. از بربت نوازان بنام ایرانی می‌توان باربد، بامشاد، نکیسا و رامتین را نام برد. پس از اسلام و در پی خلافت اسلامی این ساز تکامل می یابد و گسترهٔ این ساز در سراسر جهان اسلام از چین تا اندلس گسترش میابد. در زمان حکومت عبدالرحمان دوم بر اندلس و دعوت او از یک نوازنده بنام به نام کمال‌الدین زریاب این ساز به اسپانیا وارد می‌شود. زریاب بربط را در این سرزمین گسترش و تکامل می‌دهد و از آمیختن این ساز با تار برای اولین ساز گیتار را می‌سازد. که هم‌اکنون سالانه در اسپانیا بزرگداشتی به نام زریاب برگزار می‌شود. پاکو دلوسیا از مشهورترین نوازندگان گیتار در جهان برای گرامیداشت یاد او قطعه‌ای به نام زریاب ساخته‌است.

نام

خوارزمی در مفاتیح العلوم نام این ساز را «بربط» آورده و گفته که در اصل «برِبت» است به معنی سینهٔ بت (مرغابی)، چرا که ظاهر آن شبیه به سینه و گردن مرغابی است.

عود

چون سطح ساز بربت از چوب پوشیده شده ست، در زبان عربی آن را عود نامیده‌اند (العود در زبان عربی به معنای چوب است). به باور برخی پژوهشگران موسیقی مانند اکارد نوبوئر (Eckhard Neubauer) این واژه در اصل عربی شدهٔ واژهٔ «رود» فارسی می‌باشد که هم نام دیگر بربت است و هم به معنای سیم در سازهای زهی می‌باشد.

بربت امروزه نقش بسیار کمتری در موسیقی ایرانی دارد. عود عربی بر خلاف بربت ایرانی از اصلی‌ترین سازهای موسیقی عربی است. این ساز پس از اینکه به اروپا برده شد، نام لوت بر آن نهادند. واژه لوت از نگارش کلمهٔ العود به وجود آمده و به تدریج به لوت تبدیل شده‌است. ابن خلدون در قرن ۸ هجری قمری آن را به ترکه‌های چوبینی که انعطاف‌پذیر است معنی نموده.

دربارهٔ نام بربت چند دیدگاه وجود دارد برخی معتقدند واژهٔ بربت/بربط از دو واژهٔ “بر” به معنی سینه و “بت (بط)” به معنی مرغابی ساخته شده زیرا شکل آن مانند سینهٔ مرغابی و گردن آن است این نظر به دلیل اینکه این ساز ریشه ایرانی دارد و خود اعراب نیز آن را عود می‌نامند نمی‌تواند درست باشد دیدگاه دیگر که به واقعیت نزدیک تر است این واژه را برگرفته از نام “باربد” نوازندهٔ عود در دربار خسرو پرویز می‌داند به نظر نام و آوازه این نوازنده چیره‌دست بر روی‌سازی که پیشتر رود نام داشت ماندگار شده باشد..

بربت در اندازه‌های گوناگون ساخته می‌شود که اندازه متداول و معمول همان عودهای ساخت ایران است. نمونه‌های ساخت کشورهای عربی دارای کاسه‌ای بزرگ و عودهای ترکیه کوچک و عودهای ایرانی متوسط است.

ساختار بربت

شکم این ساز بسیار بزرگ و گلابی شکل و دسته آن بسیار کوتاه است. به گونه‌ای که بخش اعظم طول سیم‌ها در امتداد شکم قرار گرفته‌است. سطح رویی شکم از جنس چوب است که بر آن پنجره‌هایی مشبک ایجاد شده‌است. بربت فاقد «دستان» است و پرش از خرک ساز کوتاه و تا اندازه‌ای کشیده‌است. بربت دارای ده سیم یا ۵ سیم جفتی است البته در برخی مواقع استادان قالب شکنی کرده و دو یا یک سیم در قسمت پایین قبل از سیم دو به ساز اضافه می‌کنند که این سیم‌ها فا زیر کوک می‌شود. سیم‌های جفت با هم هم‌آوا (کوک) می‌شوند و هر یک از سیم‌های دهگانه، یک گوشی مخصوص به خود دارد؛ گوشی‌ها در دو طرف جعبه گوشی (سر ساز) قرار گرفته‌اند.

بربت بم‌ترین ساز میان سازهای زهی ایرانی است؛ نت‌نویسی آن با کلید سل است (در واقع نت‌نویسی آن با توجه به وسعت و بمی صدای ساز بر اساس کلید فا می‌باشد که برای سهولت نت خوانی و نوازندگی یک اکتاو بالاتر نوشته می‌شود) که جمعاً دو اکتاو است. «اکتاو» بم‌تر از نت نوشته شده حاصل می‌شود. سیم بم (سُل پائین) معمولاً نقش «واخوان» دارد و گاه این سیم جفت نیست. صدای بربت به گونه‌ای است که صدای اکتاو چهارم پیانو از راست به چپ برابری دارد و در اصل باید بربت را با کلید «فا» نواخت یعنی صدای اصلی بربت یک اکتاو پایین‌تر از آن است که امروز متداول شده‌است.

مضراب بربت از پر مرغ (یا پر طاووس و شاه‌پر عقاب و حتی پر لاشخور تهیه شده‌است و گاه نیز نوازنده با مضراب دیگری ساز را می‌نوازد. نوازنده‌های امروزی از مضراب‌های پلاستیکی استفاده می‌کنند.

صدای بربت بم، نرم و در عین حال گرم و جذاب و نسبتاً قوی است. این ساز نقش تک‌نواز و هم‌نواز هر دو را به خوبی می‌تواند ایفا کند.

آموزش تصویری عود و بربط

فروشگاه اینترنتی تپل آموز